Weg met de aansprakelijkheid

Aansprakelijkheid: weg ermee. Het tij moet gekeerd worden, voor het te laat is. Willen wij onze bedrijfstak nog een solvabele toekomst bieden, dan zal daaraan reeds nu gewerkt moeten worden. En als wij gezapig in onze stoelen blijven zitten? Welnu, dan kunnen wij de particulier, de ondernemer, de club of instelling in het jaar 2050 niets meer bieden, zelfs geen brandverzekering. Tegen die tijd is onze branche namelijk mondiaal failliet. De tijd om af te wachten tot de politiek of de jurisprudentie ons met nieuwe onbeheersbare toestanden confronteert, is naar mijn mening voorbij.

Directeur Hans van Ommen van Lugt Sobbe & Co. greep "Het nationale schadeverzekering congres" van Euroforum vorige week aan om een vurig pleidooi te houden voor een totale wijziging in het denken over aansprakelijkheid en verzekeringen. Hij constateert dat het met het verhaal van schade allemaal uit de hand is gelopen. De bedragen waarvoor de verzekeraars aansprakelijk worden gehouden stijgen. In feite is hier sprake van een onbeheersbare en hopeloze situatie. Voor particulieren en voor ondernemers zijn onzekere tijden aangebroken. Het wordt voor de aankomende ondernemer in feite te gevaarlijk om iets te ondernemen. Ook voor verzekeraars loeren onbekende gevaren om de hoek. Op termijn blijken verzekeraars aansprakelijk te zijn voor gebeurtenissen waarvan men in het verleden nauwelijks weet kon hebben. Asbest en milieuvervuilingen blijken tientallen jaren later als schadefactor naar voren te komen. Volgens Van Ommen is onzekerheid nu troef en is van rechtsgelijkheid geen sprake, omdat het gewoon een kwestie van geluk is of je een ander aansprakelijk kunt stellen. Ook de regels die door Brussel worden uitgevaardigd, maken de zaken er niet eenvoudiger op. Zoals de zaken er momenteel voor staan, gaat de politiek juist eerder in de richting van steeds verder gaande en dus onbeheersbare mogelijkheden om anderen aansprakelijk te stellen voor materiele schade en lichamelijk letsel. Van Ommen vindt dat het geen zin heeft om achteraf te roepen dat wetgeving niet uitvoerbaar is. Verzekeraars zouden mee moeten denken met de politiek en vooruit moeten denken. Om chaos en onbeheersbare groei van aansprakelijkheden te voorkomen, roept hij alle verzekeraars op om de politiek sterker te beïnvloeden. Van Ommen kiest daarbij voor de weg terug: Aansprakelijkheid: weg ermee.

De particulier, de ondernemer, de zelfstandige, de club of de instelling kan volgens Van Ommen zelf het beste beoordelen of en in hoeverre hij zich tegen materiele schade of letsel wenst te verzekeren. Hij immers weet de omvang van het te verzekeren bezit. Hij alleen kan overzien tegen welke schade en voor welke omvang verzekeringsdekking nodig is. Hij alleen kan weten hoe groot de financiële nood zou kunnen zijn als lichamelijke gebreken hem of een gezinslid mochten treffen. Het verzekeringsbedrijf moet inspelen op de wens van de consument om zelf goed verzekerd te zijn, zonder afhankelijk te zijn van derden.

Duidelijk richting geven, verantwoordelijkheid nemen en initiatieven nemen , schetst Van Ommen de noodzakelijke marsroute voor de verzekeringsbranche. Een verkeersslachtoffer heeft recht op schadevergoeding bij letsel. Nog niemand heeft mij kunnen uitleggen waarom een kanker-patient die vergelijkbare invaliditeit heeft opgelopen, minder behoefte zou hebben aan een identieke uitkering.